یه زمانی بود که خیلی پیگیر کار بودم و دلم میخواست تو یه شرکت خوب بتونم کار پیداکنم ، از قضا تونستم برای مصاحبه تو یکی از شرکت هایی که همیشه دلم میخواست عضوی ازش باشم قبول بشم ! بعد از گذراندن 3 مرحله مصاحبه علمی و عملی و نوبت رسید به معاون مدیریت که باهام مصاحبه کنه ، تمام مصاحبه ها و نتایجشون عالی بود ! همونطور که گزارش عملکردم رو میخوند یه نگاه بهم انداخت ، گزارش رو گذاشت کنار و شروع کرد به پرسیدن سوالات تخصصی ، انگیزمو از کار کردن و هدفهام پرسید ، بعد یه سری ت داد !
گیج شده بودم ، پاشد که بره ، گفتم مهندس ممکنه بگید نظرتون چی بود ؟ انقدر افتضاح بود مصاحبم باهاتون؟ جای امیدی نیست؟
برگشت نگام کرد و گفت : فقط میتونم بگم خیلی دیوانه ای که میخوای بیای اینجا کار کنی ، من تایید نمیکنم بیای اینجا نه اینکه قابلیت نداری ، چون اینجا خودت رو حیف میکنی ، برو دنبال یه کار بهتر در حد تواناییهات ، من اجازه نمیدم مثل خودم تو این شرکت استعدادت به تحلیل بره ، گفتی افتضاح بودی ، نه از دید من عالی بودی ، بدون تجربه کاری عالی بود !
خدا میدونه اون روز از مصاحبه برگشتم چقدر گریه کردم ، بابا و مامان فکر میکردن اتفاقی افتاده ، هیچوقت فکر نمیکردم در عین داشتن توانایی اونم برای شرکت مورد علاقم به همین راحتی جواب نه بشنوم!
از اون روز خیلی میگذره ، حالا که تو یه شرکت مهندسی مشغولم و پشت میزم نشستم ، دارم کم کم مفهوم حرفش رو متوجه میشم ، وقتی توانایی هایی که میتونم جور دیگه ازش استفاده کنم ، حالا با مزایای ناچیزی در ا ختیار صاحبان شرکت گذاشتم ، امروز دقیقا همون کاری رو برای شرکت انجام میدم که خیلی دلم میخواست خودم این کار رو به صورت مستقل و با یه تیم انجام بدم ، یه کار برای خودمون!
اون روز گفتم محاله بتونم این کار کم سخته ! اما امروز دارم انجامش میدم و هر قدم میرم جلو تر افسردگیم بیشتر میشه
شااید باید کم کم موضع خودمو مشخص کنم ! یا باید قانع باشم به این وضع یا تغییر بنیادی تو زندگی و کارم بدم !
خدایای کمکم کن.همه چیز رو به خودت میسپارم ، راه درست رو نشونم بده
درباره این سایت